Ελεονώρα Αντωνιάδου ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ και σειρές με Ντάνο, Μπισμπίκη και … «Είχε προκαλέσει αίσθηση η σκηνή του φιλιού με τον Γιώργο Αγγελόπουλο», λέει η Ελεονώρα Αντωνιάδου.

Ελεονώρα Αντωνιάδου βιογραφικό σήμερα! Η προσωπική ζωή, η ηλικία, το ύψος, η καταγωγή, οι σπουδές, και τα κιλά

Στην εκπομπή «Ποιος είναι πρωινιάτικα» έδωσε συνέντευξη η Ελεονώρα Αντωνιάδου. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε για τη συνεργασία της με τον Βασίλη Μπισμπίκη, αλλά και για το φιλί με τον Ντάνο στο Τατουάζ.

Ελεονώρα Αντωνιάδου: «Ο κόσμος με ρωτούσε πώς είναι ο Ντάνος από κοντά»

«Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι τρομερά δοτικός, προστατευτικός και στοργικός. Είναι πολύ ωραίο να δουλεύεις μαζί του. Όλα τα ρούχα που φοράω στην παράσταση είναι από το βεστιάριο και από κάποια μαγαζάκια με φτηνά ρούχα, γιατί ταιριάζουν πάρα πολύ με το ρόλο μου», είπε αρχικά η Ελεονώρα Αντωνιάδου για τη συνεργασία της με τον Βασίλη Μπισμπίκη.

Η Ελεονώρα Αντωνιάδου απάντησε στη συνέχ

Ελεονώρα Αντωνιάδου: “Είμαστε άξιοι της μοίρας μας αν μας σοκάρει να φιλιούνται δυο άντρες”

εια για το φιλί με τον Γιώργο Αγγελόπουλο στο Τατουάζ: «Είχε προκαλέσει αίσθηση η σκηνή του φιλιού με τον Γιώργο Αγγελόπουλο. Ο κόσμος με ρωτούσε πώς είναι ο Ντάνος από κοντά. Ο Γιώργος είναι ένα πολύ καλό παιδί, πολύ προστατευτικό, εγώ πέρασα πολύ καλά στη συνεργασία μας».

Η Ελεονώρα Αντωνιάδου γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1989
Είναι 32 χρονών

Ελεονώρα Αντωνιάδου: Η ηθοποιός με το σώμα λαμπάδα

Η Ελεονώρα Αντωνιάδου, το εντυπωσιακό κορίτσι που γνωρίσαμε μέσα από τις εμφανίσεις της στην δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Το τατουάζ» κοινοποίησε νέες φωτογραφίες από τις διακοπές της.

Ελεονώρα Αντωνιάδου: Λίγα λόγια για την πανέμορφη ηθοποιό
Η Ελόνωρα γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1989 στην Έδεσσα και έζησε εκεί για 17 χρόνια. Όταν αποφοίτησε από το γυμνάσιο αποφάσισε να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη, στη Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Πήρε το πτυχίο της στην ηλικία των 20 ετών και στη συνέχεια μετακόμισε στην Αθήνα, όπου άρχισε να εργάζεται απευθείας σε τηλεοπτικές διαφημίσεις, ταινίες μικρού μήκους και τηλεοπτικές σειρές όπως «Κάρμα (2009)» στον ΑΝΤ1 και «Το τατουάζ (2017)» στον Alpha.

 

Εξαιετικά ταλαντούχα και πανέμορφη ηθοποιός, κέρδισε αμέσως την προσοχή του κοινού και παρόλο που ο ρόλος της ήταν στο τέλος λίγο αμφίσημος, ο κόσμος την αγάπησε και την στήριξε.

Επίσης εχει συμμετάσχει σε παραστάσεις κυριως απο το 2010 εως και το 2017. Μερικες απο τις οποίες, Shopping and Fucking, Πλατονοφ, Δεσποινις Τζούλια, Ακριβώς στο τελος του Κόσμου, Μπερναρντα Αλμπα, Καζιμιρ και Καρολίνα. Κυρίως ως πρωταγωνίστρια και ανηκει στην ομαδα Cartel με τον Βασίλη Μπισμπικ.

Ελεονώρα Αντωνιάδου: «Όλες οι σχέσεις είναι ίδιες, ανεξαρτήτως φύλου»

Βλέποντας την Ελεονόρα Αντωνιάδου να έρχεται στο ραντεβού για τη συνέντευξή μας, πάνω στο πατίνι της, και κοιτάζοντας τις λήψεις από τη φωτογράφισή της στο City Circus Athens Hostel, σαστίζω. Διαφορετικές εικόνες μα καθόλου παράτερες. Η Ελεονώρα Αντωνιάδου έχει βρει τη Χρυσή Τομή μεταξύ δυναμισμού και ρομαντισμού μέσα της και έξω της. Φέτος υποδύεται το «τρίτο πρόσωπο» στην παράσταση «Εύα και Νόρα» που πραγματεύεται την ερωτική σχέση δύο γυναικών.

Αργότερα ετοιμάζεται να υποδυθεί μία τρανς γυναίκα στα «Κόκκινα Φανάρια». Με αυτές τις αφορμές συζητήσαμε για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τις αλλαγές που χρειάζεται η κοινωνία μας και τον λόγο που ακόμα και σήμερα δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε το διαφορετικό.

Πώς ήρθε η πρόταση για το «Εύα και Νόρα»;

Το «Εύα και Νόρα» το συζητούσαμε με τη Σοφία Αδαμίδου, με την οποία έχουμε μια πολύ καλή και φιλική σχέση. Είμαι στην ομάδα του θεάτρου Cartel και η Σοφία έχει κάνει το κείμενο για το «Άνθρωποι και Ποντίκια». Ένα βράδυ, λοιπόν, στην αυλίτσα του Cartel συζητούσαμε και πίναμε κρασάκι και μου είπε: «Έχω ένα κείμενο του Μυρώδη Αδαμίδη (σ.σ. ο αδερφός της) να το διαβάσεις». Το διάβασα και μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενο, και τα μηνύματα που περνά και η γραφή του Μυρώδη. Η Σοφία το έτρεξε όλο αυτό, βρέθηκαν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί και γίναμε ομάδα. Εγώ είμαι η πρώτη που το διάβασε από τις ηθοποιούς που συμμετέχουμε στην παράσταση.

Είναι πιο σπάνιο να βλέπουμε στην ελληνική σκηνή παραστάσεις που να αφορούν την ομοφυλοφιλική σχέση μεταξύ δύο γυναικών. Γιατί;

Είναι πιο εύκολο να δεις ένα γκέι έργο που αναλύει τη σχέση δύο ανδρών παρά δύο γυναικών, είναι λίγο πιο σπάνιο. Εγώ ξεκίνησα και ήθελα να κάνω αυτό το έργο για τη θεματολογίο του. Αλλά τώρα παίζω σε ένα έργο με γκέι γυναίκες. Αργότερα φέτος θα παίξω σε ένα έργο με τρανς πρόσωπα (σ.σ. Τα Κόκκινα Φανάρια στο Cartel). Ιδανικά θα ήθελα οι ρόλοι να μην έχουν φύλο. Θα ήθελα να λες κάνω αυτό τον ρόλο και να μην αναγκάζεσαι να προσδιορίσεις τη σεξουαλική ταυτότητα του ρόλου. Γι’ αυτό έχω πει το ναι σε δύο τέτοιες παραστάσεις φέτος.

Το κοινό πώς το δέχεται ως τώρα;

Το κοινό το δέχεται πάρα πολύ κανονικά. Δεν μας έχει πει ποτέ κανείς κάτι άσχημο, κάτι κακό. Δεν έχουμε λάβει αρνητική κριτική για τη θεματολογία του έργου ποτέ. Ίσα ίσα, βλέπω και αυτό είναι το ελπιδοφόρο, straight ζευγάρια να μας λένε: «Αυτό που βγάλατε δεν είναι ένα έργο που αφορά μόνο δύο γκέι γυναίκες και μόνο αυτό το κοινό. Είναι ένα έργο σχέσεων». Και αυτό που φαίνεται, είναι ότι όλες οι σχέσεις είναι ίδιες, ανεξαρτήτως φύλου. Είτε είναι δύο άνδρες, είτε άνδρας γυναίκα, είτε δύο γυναίκες, όταν μιλάμε για σχέσεις τα συναισθήματα και το πώς φέρεσαι μέσα στις σχέσεις είναι ακριβώς το ίδιο.

Γιατί όμως είναι ακόμα δύσκολο να το δούμε αυτό;

Είναι θέμα της κοινωνίας πάρα πολύ. Το θέατρο όσο μπορεί κάνει αυτή τη δουλειά, αλλά αν δεν υπάρχει η κατάλληλη παιδεία στο σχολείο ή αν οι γονείς δεν μιλάνε μέσα στο σπίτι, να πουν ότι «υπάρχει και αυτό» και να μην τρέμουν αν το παιδί τους γίνει γκέι, δεν θα αλλάξει κάτι μόνο μέσα από το θέατρο, φοβάμαι. Χρειάζεται να γίνει μια δουλειά σαν κοινωνία.

Τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει να δεχτούμε το διαφορετικό;

Πιστεύω ότι όλοι θεωρούμε τους εαυτούς μας τόσο σημαντικούς που δεν πιστεύουμε ότι έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Οπότε όταν βλέπουμε κάτι διαφορετικό από εμάς, αμέσως πιστεύουμε ότι αυτό που είμαστε εμείς είναι το σωστό και το διαφορετικό είναι το λάθος. Χωρίς να σκεφτούμε ότι και το διαφορετικό μπορεί να είναι εξίσου σωστό. Μπορεί να υπάρχουν δύο σωστά. Δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να δεχτούμε κάτι διαφορετικό από εμάς.

Θεωρώ όμως ότι φεύγοντας οι παλαιότερες γενιές και ερχόμενοι εμείς οι νεότεροι, δεν έχουμε τόσα ταμπού. Ήδη βλέπω μια αλλαγή από τους πιο νέους και για τους γκέι και για τους μετανάστες και για την ελευθερία του λόγου, δεν είμαστε τόσο κολλημένοι όσο οι παλαιότεροι.

Ο έρωτας έχει φύλο;

Για εμένα ο έρωτας είναι συναίσθημα. Δεν μπορεί να έχει φύλο ένα συναίσθημα, όχι.

Θα βοηθούσε αν περισσότεροι διάσημοι άνθρωποι αναφέρονταν ανοιχτά στο σεξουαλικό τους προσανατολισμό;

Μία σκηνή του έργου πραγματεύεται ακριβώς το αν ωφελεί να μιλάνε ανοιχτά τα δημόσια πρόσωπα για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Η Θεοδώρα Σιάρκου υποδύεται την Εύα που ήταν κάποτε μια πάρα πολύ γνωστή τραγουδίστρια. Η Αννίτα Κούλη που υποδύεται τη Νόρα, της λέει κάποια στιγμή: «Εσύ ως δημόσιο πρόσωπο θα έπρεπε να το πεις γιατί οι γκέι έχουν ανάγκη από πρότυπα». Η απάντηση της είναι ότι: «Κι εγώ είχα πρότυπα στην εποχή μου αλλά δεν με ενδιέφερε ποτέ ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός».

Δεν ξέρω, λοιπόν, αν η λύση είναι να βγουν πολλοί διάσημοι γκέι και να το πουν ή αν η κοινωνία θα πρέπει να διασφαλίσει ότι αυτοί οι γκέι άνθρωποι δεν θα χάσουν τη δουλειά τους, δεν θα έχουν κυρώσεις, δεν θα μείνουν εκτός των πραγμάτων επειδή βγήκαν να το πουν.

Και στην Αμερική όταν το έκανε η Ellen DeGeneres έμεινε 10 χρόνια χωρίς δουλειά. Μετά έγινε πρότυπο, αλλά με ένα πολύ μεγάλο ρίσκο. Δεν ξέρω αν ένας, δύο ή δέκα άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν το πρότυπο της κοινωνίας. Σίγουρα θα βοηθούσε, στο να δούμε ότι κι αυτοί είναι φυσιολογικοί άνθρωποι που έχουν τη δουλειά τους κλπ. Γιατί οι άνθρωποι ιδιαίτερα στην επαρχία, που δεν έχουν αυτή την εξοικείωση και μένουν με τα πρότυπα της τηλεόρασης που είναι πολύ λαθεμένα και συχνά υπερβολικά, και νομίζω έχουν πολύ λάθος εικόνα για τους γκέι.

Είσαι υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια;

Φυσικά είμαι υπέρ της υιοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών. Από το να μένουν τα παιδιά μέσα σε ιδρύματα με ένα άγνωστο μέλλον μπροστά τους, φυσικά και θα ήθελα και τα γκέι ζευγάρια να είναι πιο εύκολο να υιοθετούν όπως και οι μονογονεϊκές οικογένειες. Δηλαδή αν μια γυναίκα ή ένας άνδρας μόνος του αν έχει τα χρήματα για να μπορέσει να μεγαλώσει και να υποστηρίξει ένα παιδί, γιατί να μην το κάνει; Θεωρώ ότι οι μονογονεϊκές οικογένειες και ένα γκέι ζευγάρι που θέλει να υιοθετήσει, παίρνει μια πολύ πιο συνειδητή απόφαση από ένα straight ζευγάρι που απλά έτυχε η γυναίκα να μείνει έγκυος.

Εσύ θα μιλούσες για τη σεξουαλική σου ταυτότητα;

Εγώ θεωρώ ότι η προσωπική μου ζωή είναι προσωπική. Δεν έχω μιλήσει ποτέ για το αν είμαι ελεύθερη, αν είμαι σε σχέση, θέλω να μιλάω μόνο μέσα από τη δουλειά μου. Θεωρώ ότι το με ποιον ερωτεύεσαι και με ποιον άνθρωπο θέλεις να περάσεις όλη σου τη ζωή, είναι πολύ προσωπική η απόφαση. Δεν χρειάζεται να το μοιραστείς με κανέναν. Το μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που εσύ επιλέγεις και μέχρι εκεί.

Έχεις νιώσει ποτέ καταπίεση ως προς το πώς θα ζήσεις τη ζωή σου, τι επάγγελμα θα επιλέξεις κλπ;

Είμαι ένας άνθρωπος που δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Και το να είσαι ηθοποιός, δεν είναι η πεπατημένη. Είναι μία επιλογή που ξέρεις ότι θα περάσεις κάπως δύσκολα στην περίοδο των χρόνων, ίσως μείνεις χωρίς δουλειά, ίσως χρειαστεί να κάνεις κάποιες άλλες δουλειές. Ποτέ δεν με τρόμαξε η δυσκολία σε αυτό. Πηγαίνω εκεί με πίστη και ελπίδα ότι θα τα καταφέρω.

Ως ωραία γυναίκα και έχοντας δουλέψει και στην τηλεόραση που αρέσκεται στις «ταμπέλες», έχεις νιώσει το βάρος μιας ταμπέλας; Π.χ. η ωραία που κάνει καθημερινή σειρά;

Είμαι στον χώρο περίπου 10 χρόνια. Από αυτά τα 3 έχω κάνει τηλεόραση, τα υπόλοιπα έχω κάνει θέατρο. Απλά στην τηλέοραση έχω κάνει πολύ δυνατές δουλειές, όπως το «Τατουάζ». Δεν έχω νιώσει την ταμπέλα της «ωραίας που παίζει στο καθημερινό», ίσως επειδή κι εγώ δεν πουλάω αυτό. Ούτε στο Instagram μου, ούτε στις συνεντεύξεις μου, προμοτάρω ποτέ την εικόνα μιας ωραίας κοπέλας. Καθόλου. Μπορεί μερικές φορές να το σαμποτάρω μάλιστα και ασυνείδητα. Οπότε επειδή εγώ δεν το πουλάω, κανείς δεν το αγοράζει κιόλας.

Θεωρώ ότι είναι πιο δύσκολο μια πολύ ωραία κοπέλα να πείσει ότι είναι και καλή ηθοποιός. Θέλει λίγο αγώνα παραπάνω. Εγώ αυτόν τον αγώνα τον κάνω στη δουλειά μου προσωπαθώντας να γίνω καλύτερη. Δεν το έχω βιώσει προσωπικά, το να πρέπει να αποδέιξω περισσότερα επειδή είμαι γυναίκα. Αλλά ακούω τι συμβαίνει γύρω μας σε όλες τις δουλειές. Είναι πολύ πιο δύσκολο για μία γυναίκα να ανέβει σκαλοπάτια π.χ. σε μία εταιρεία. Για έναν άνδρα είναι ίσως πιο εύκολο.

Τρίτο πρόσωπο όπως στην παράσταση έχεις υπάρξει ποτέ;

Στην παράσταση υποδύομαι το τρίτο πρόσωπο που μπαίνει ανάμεσα στο ζευγάρι. Προσωπικά δεν έχω υπάρξει ποτέ τρίτο πρόσωπο. Είμαι πολύ απόλυτη σε αυτό. Είναι κάπως ενάντια στην προσωπική ηθική μου. Δεν λέω πως αυτοί οι άνθρωποι είναι ανήθικοι, απλώς εμένα η προσωπική ηθική μου δεν μου επιτρέπει ούτε να μπω ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, ούτε να παραμείνω σε μία σχέση γνωρίζοντας ότι υπάρχει τρίτο πρόσωπο.

 

 

Σε λίγο καιρό θα βρεθείς στα «Κόκκινα Φανάρια».

Τα «Κόκκινα Φανάρια» θα ανέβουν στο Cartel από τέλη Φεβρουαρίου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Θα είναι μια Queer εκδοχή, όλες οι ιερόδουλες που είχαμε δει στην παλιά ελληνική ταινία θα είμαστε τραβεστί. Και όλο αυτό θα γίνεται στην Ελλάδα του σήμερα, με όλη την παρακμή που μπορεί κανείς να συναντήσει στην Ελλάδα του σήμερα.

Συντάσσεσαι με τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; Με εκδηλώσεις όπως το Pride;

Καταλαβαίνω την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να γίνεται το Pride και όλα αυτά. Εμένα προσωπικά δεν ταιριάζει και πάρα πολύ στην αισθητική μου αλλά δεν με ενοχλεί. Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που γουστάρει να κάνει αυτό το πράγμα μια φορά τον χρόνο. Είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει αυτό που γουστάρει.

Μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι άνθρωπος πολύ ενεργός κοινωνικά.

Εγώ ένας λόγος που ασχολούμαι με τον θέατρο είναι αυτό το ουτοπικό, το να αλλάξω κάτι μικρό στην κοινωνία ή στον τρόπο σκέψης ενός ανθρώπου. Και το θέατρο που κάνω όλα αυτά τα χρόνια είναι κατά βάση πολιτικό. Όχι από την άποψη της πολιτικής του πράγματος. Έχει να κάνει με την κοινωνία. Τα Κόκκινα Φανάρια, για εμένα ναι, θεωρείται πολιτικό θέατρο.

Θέλω από την πλευρά μου να αλλάξω τη σκέψη των ανθρώπων για το πώς βλέπουν τις τρανς γυναίκες. Έχουμε μία λαθεμένη εικόνα σίγουρα.

Δεν έχει σκεφτεί κανείς ότι είναι άνθρωποι σαν εμάς με μία διαφορετική ανάγκη και επιλογή για τη ζωή τους και είναι ελέυθερες να ζήσουν όπως θέλουν. Δεν χρειάζεται να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να παλέψουν τόσο πολύ για δικαιώματα που εμείς έχουμε κεκτημένα. Με συγκινούν οι άνθρωποι που παλεύουν τόσο πολύ για κάτι που εμείς έχουμε κεκτημένο.

 

Ελεονώρα Αντωνιάδου στα Κόκκινα Φανάρια

Την πρώτη, μάλιστα, έχω την χαρά να την συμπαρουσιάσω με την Ελεονώρα Αντωνιάδου που «ντύνεται» την Ελένη στα κατά Βασίλη Μπισμπίκη «Κόκκινα Φανάρια» του Cartel.

«Δυόμιση χρόνια έχουν περάσει από τότε που ήρθε η πρόταση από τον Βασίλη Μπισμπίκη για τα Κόκκινα Φανάρια. Το είχε καιρό στο μυαλό του, το δούλευε και έχει ζήσει πολλά από όσα το έργο κουβαλάει. Ίσως ήταν ένας φόρος τιμής για εκείνον, ένα «ευχαριστώ». Μας πήρε από το χέρι, λοιπόν, σε αυτό το ταξίδι γιατί για τους περισσότερους ήταν κάτι άγνωστο και από την αρχή ήξερε πως θέλει να στήσει έτσι το έργο. Θεωρήσαμε πως αφού έχουμε δει την εκδοχή με τις σεξεργάτριες που είναι κλεισμένες παρά τη θέληση τους, στο σήμερα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε όσον αφορά τα τρανς άτομα που βιώνουν αυτό τον ρατσισμό στην καθημερινότητα τους» μου εξομολογείται η Ελεονώρα Αντωνιάδου για την ιδιαίτερη ματιά που φέρει το ανέβασμα στη γνώριμη ιστορία. «Πάντα όταν μου λέει ο Βασίλης την σκέψη του, πηγαίνω με κλειστά τα μάτια. Του έχω μεγάλη εμπιστοσύνη μιας και έχουμε ξεκινήσει ουσιαστικά μαζί. Την πρώτη μου δουλειά την έκανα μαζί του και νιώθω την ασφάλεια πως δεν θα με αφήσει ποτέ να ανέβω στη σκηνή και να εκτεθώ».

Στην Ελένη της Ελεονώρας, την ηρωίδα δηλαδή που υποδύεται, προσωπικά διέκρινα όμορφες ευάλωτες πλευρές, έντονο συναισθηματικό φορτίο μα και στοιχεία κυνισμού. Πως την αγκάλιασε, όμως, η ίδια; «Τον ρόλο της Ελένης θα σου πω πως άρχισα να τον αγαπάω από πολύ νωρίς, από την πολύ αρχή. Μου αρέσει αυτό που υπογραμμίζεις γιατί και εγώ την είχα έτσι στο μυαλό μου. Σε αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται, άλλωστε, θεωρώ πως αν δεν γίνεις σκληρός και κυνικός δεν μπορείς να επιβιώσεις. Στην πρώτη σκηνή βλέπουμε να την κανιβαλίζουν, να φεύγει τρέχοντας χωρίς να έχει τη δύναμη να εναντιωθεί σε όλους αυτούς. Όταν όμως της πατούν την ευαίσθητη χορδή, που λέγεται Πέτρος και είναι ο άνθρωπος που την έχει κάνει να ελπίζει ξανά στη ζωή και να ονειρεύεται, εκεί διαλύεται. Καταλαβαίνει πως δεν έχει να κάνει μόνο με τον εαυτό της αλλά και με τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Είναι ευαίσθητη, ευάλωτη, την βρίσκουμε επίσης σε μια περίεργη κατάσταση όπου την έχει παρατήσει ο έρωτας της και την έχει αφήσει έρμαιο των καταστάσεων».

«Την πετυχαίνουμε στη χρονική στιγμή που έχει απογοητευθεί από όλους και από όλα, συνειδητοποιεί ότι στον έξω κόσμο δεν μπορεί να φύγει και να πατήσει στα πόδια της. Τι δουλειά να κάνει; Που να πάει; Είναι η μοναδική στο μαγαζί της Μαντάμ Παρί που δεν πληρώνεται οπότε δεν μπορεί και να κάνει το κουμάντο της για να φύγει από εκεί. Γι’ αυτό έχει μείνει και νιώθω πως τιμωρεί τον εαυτό της για τις επιλογές της, σαν ένα αυτομαστίγωμα που νιώθει πως της αξίζει. Στο τέλος το γεγονός πως κλείνει το μαγαζί της Παρί μοιάζει σαν λύτρωση για την Ελένη. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να φύγει ποτέ παρά θα άφηνε να πάει ίσως ακόμα πιο χαμηλά από ότι την βλέπουμε» σημειώνει η ηθοποιός.

Πόσο σκηνικό ρεαλισμό και ωμότητα, άραγε, μπορεί ο σημερινός θεατής να δεχθεί; «Ο θεατής μπαίνει στην αίθουσα και η ιστορία του κλιμακώνει τα συναισθήματα, σαν να βρίσκεται σε μια δύνη που τον παρασύρει. Αν με ρωτάς, Αλέξανδρε, θα ήθελα πολύ να ενοχληθεί από την παράσταση μας. Αισθάνομαι ότι αυτό που βλέπει σίγουρα τον ξεβολεύει και αυτό μου αρέσει. Ακόμα και αν τον ενοχλούν οι φωνές και οι εντάσεις, που του δημιουργούν ίσως μια ταχυπαλμία, παίρνει ένα πολύ μικρό λιθαράκι από αυτό που ζουν οι άνθρωποι εκεί μέσα. Από τη βαβούρα που έχουν δηλαδή μες στο κεφάλι τους για να επιβιώσουν, να ψάξουν για δουλειά, για στέγη, για τον επόμενο πελάτη στον οίκο. Ακόμα και το 1% να ζήσει ο θεατής, λοιπόν, κάτι έχει πάρει μαζί του φεύγοντας από το Cartel».

«Πιστεύω, όμως, πως η ωμότητα δεν μας σοκάρει ουσιαστικά. Δεν μας σοκάρει τίποτα. Έχουμε γίνει τόσο αναίσθητοι, βλέπουμε τα πάντα και απλά αλλάζουμε κανάλι για να πάμε στην επόμενη είδηση με τρομερή ευκολία. Έρχεται η μια κακή είδηση μετά την άλλη. Έχουμε εξοικειωθεί με την ωμότητα και πια δεν καταλαβαίνουμε τίποτα με την ψυχή μας. Αν τα καταλαβαίναμε, βέβαια, θα ήμασταν όλοι σε μόνιμη κατάθλιψη».

Ειδική μνεία ας επιτραπεί να κάνω, καθώς θεωρώ ότι αξίζει για την προσέγγιση του Βασίλη Μπισμπίκη, στη διατήρηση των βασικών αξόνων στους κεντρικούς ήρωες. «Η Ελένη δεν παρεκκλίνει από την ιστορία της. Δηλαδή όλη η διαδρομή που έχουμε δει στην κινηματογραφική εκδοχή από την Τζένη Καρέζη απλώνεται στη σκηνή. Απλά δεν βλέπουμε τις εξωτερικές σκηνές. Προσπαθήσαμε μέσα στο μαγαζί της Μαντάμ Παρί να κρατηθεί όντως ο άξονας που είναι γραμμένος από τον Αλέκο Γαλανό. Το ίδιο συμβαίνει στον ρόλο του Μιχαήλου, σε εκείνον της Μυρσίνης όπως και της Μαρίνας. Έχει κρατηθεί η διαδρομή των ρόλων, αλλά έχουμε γράψει ξανά τις σκηνές για να είναι ο λόγος στο σήμερα και μπαίνουμε σε μια queer πραγματικότητα όπου όλα είναι πιο υπερβολικά και μεγεθυμένα».

Κάτι που ασφαλώς λαμβάνει χώρα μέσα στο Cartel, όπου προβάλλονται όλα όσα η ηθοποιός μού αναφέρει, αλλά έξω ακόμα η αγκαλιά της πλειοψηφίας δεν μοιάζει τόσο μεγάλη στην αποδοχή της διαφορετικότητας. «Με πιάνει ειλικρινά θυμός γιατί δεν μπορώ να δεχθώ πως είμαστε στο 2022 και δεν είναι κάποιος ελεύθερος στην κοινωνία να αγαπάει αυτόν που θέλει, να ντύνεται όπως θέλει. Δεν γίνεται πια να ζούμε με το άγχος και τον φόβο για το «τι θα πει ο γείτονας» που στην Ελλάδα το έχουμε πια τόσο πολύ. Δεν γίνεται να νιώθεις τόσο σημαντικός με την ύπαρξη σου ώστε να επιβάλλεις στον διπλανό σου πως θα ζήσει».

Ευχαριστώντας από καρδιάς την Ελεονώρα Αντωνιάδου για αυτή την συμπαρουσίαση και τη νέα αντάμωση, μετά το ραδιοφωνικό Τέχνης Σεργιάνι, θα ήθελα με ευγένεια να ξεχωρίσω επίσης για την πραγματική βουτιά στις λεπτομέρειες τον Μάνο Καζαμία και τον Στέλιο Τυριακίδη στους απαιτητικούς ρόλους που παρουσιάζουν στη σκηνή του Cartel.

Μια συνέντευξη που οδηγεί σε ένα σκληρό παιχνίδι αλήθειας ενώ παράλληλα φανερώνει έναν τρυφερό και ευαίσθητο κόσμο φέρνουν στην σκηνή ο Σωτήρης Τσαφούλιάς και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. Σπουδαία, δε, η συμβολή στο απαιτητικό εγχείρημα του Γιάννη Μπέζου ο οποίος και επωμίζεται το βάρος του κεντρικού ρόλου στο έργο του Schmitt. Ένα έξοχης γραφής έργο, με συνεχείς ανατροπές και συναισθηματικές κορυφώσεις, που καταπιάνεται με τις έννοιες του διχασμού, της απομόνωσης, των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ο Γιάννης Μπέζος μάς συστήνει με πινελιές ζηλευτές σε κάθε πτυχή του ήρωα του, τον Αμπέλ Ζνόρκο ο οποίος είναι ένας βραβευμένος με Νόμπελ συγγραφέας. Ζει μόνος, αποτραβηγμένος στο Ροσβανοϋ, ένα μικρό νησί στη Θάλασσα της Νορβηγίας, αποφεύγοντας τα πάντα και ειδικά τους ανθρώπους. Έχοντας πρόσφατα εκδώσει το 21ο του βιβλίο που έχει γίνει τεράστια επιτυχία, ωστόσο, δέχεται να παραχωρήσει συνέντευξη σε έναν δημοσιογράφο που τον πολιορκεί από καιρό. Ο λόγος για τον Έρικ Λάρσεν, τον οποίο «ντύνεται» με σκηνική πυγμή και στιβαρότητα ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. Πόσο τυχαία, όμως, τον επέλεξε τον δημοσιογράφο και πόσο τυχαία επέλεξε εκείνος τον συγγραφέα;

Γοητευτικό ταξίδι σε έναν κόσμο που ο χρόνος αλλά και ο άνθρωπος φτάνει στην πιο σημαντική στιγμή του μετά την γέννηση. Στην αγάπη και στο ποσό δύσκολα αλλά γενναία την ανακαλύπτεις και την αποδέχεσαι πριν σε προσπεράσει ο χρόνος. Όλα εκείνα που μας διχάζουν μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε όσα μας ενώνουν.

Μια σπουδαία πραγματικά θεατρική στιγμή που, δίχως άλλο, θα συστήσω από καρδιάς σε κάθε θεατρόφιλο να κάνει δώρο στον εαυτό του. Θέατρο με κεφαλαία γράμματα σε όλους τους τομείς με αρχή, βεβαίως, τον λόγο. Ερμηνείες, σκηνοθεσία, χρώματα απολαυστικά στη σκηνή και ένας Γιάννης Μπέζος από τα παλιά να τον πιεις στο ποτήρι!