Η ΕΥΘΥΝΗ! Δημήτρης Λιγνάδης: Ο άνθρωπος που τον ΜΕΓΑΛΩΣΕ! Το περιβάλλον,τα παιδικά του χρόνια!

Η ΕΥΘΥΝΗ! Δημήτρης Λιγνάδης: Ο άνθρωπος που τον ΜΕΓΑΛΩΣΕ! Το περιβάλλον,τα παιδικά του χρόνια! Πως ένας άνθρωπος τόσο…βολεμένος, επαγγελματικά, χωρίς λογικά να του λείπει κάτι, απεναντίας να έχει τα πάντα όλα όσα επιθυμούσε κάποιος άλλος ηθοποιός, κατέληξε σ΄αυτό το σημείο;

Γιατί δεν ήταν ευχαριστημένος ποτέ με όσα είχε, γιατί ενώ έφτασε να δεχτεί και μαχιαριές πριν 18 χρόνια από τον πατέρα νεαρού, δεν μπόρεσε ν’ αλλάξει δρόμο;

 Γιατί δεν ήθελε ν’ αλλαξει δρόμο; Γιατί δεν φοβόταν μια τέτοια κατάληξη;

Κάποια στιγμή, όλα βγαίνουν στο φως. Ίσωας πολύ αργά κάποιες φορές, αλλά ποτέ, …τόσο αργά! Στο σωφρονιστικό κατάστημα της Τρίπολης οδηγήθηκε ο Δημήτρης Λιγνάδης, όπου θα παραμείνει προφυλακισμένος έως τη δίκη του ενώ κατηγορείται για βιασμό κατά συρροήν. Καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, που μπορεί να έλαμπε πάνω στη σκηνή, αλλά φαίνεται πως παραδόθηκε στα σκοτάδια του.

Κούγιας: Ο Λιγνάδης χαρακτήρισε μέτριο ηθοποιό τον Σπύρο Μπιμπίλα – Τι με ενδιαφέρει

Ο ίδιος άλλωστε, σε συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια στο bovary είχε παραδεχθεί πως “έχω πολλά σκοτάδια και ευτυχώς το θέατρο μου δίνει τη δυνατότητα να φτιάξω φως από τα σκοτάδια μου.

Δεν βγαίνει φως από το φως” και είχε προσθέσει: “Είμαι ένας άνθρωπος που ταλαιπωρούμαι αρκετά με τις σκέψεις.

Δεν επιλέγω συνειδητά τον δρόμο του παιδέματος. Διαλέγω αυτόν που μου ταιριάζει και φαίνεται ότι αυτός που μου ταιριάζει έχει αγκάθια…

Ίσως γιατί έτσι νοιώθω ζωντανός”. Παράλληλα, είχε ομολογήσει στο ΒΗΜΑgazino ότι τρέφεται από την επιβεβαίωση αλλά “δεν ξεπουλήθηκα όμως για ένα χειροκρότημα. Θέλω την επιβεβαίωση με τους δικούς μου όρους”.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης δέχθηκε μεγάλη επιρροή από τον πατέρα του, Τάσο Λιγνάδη, ένας άνθρωπος που φέρεται να διαμόρφωσε τον χαρακτήρα και τις επιλογές του.

Ποιος ήταν ο Τάσος Λιγνάδης

Άνθρωπος του πνεύματος και των Τεχνών, καθηγητής, κριτικός θεάτρου, λογοτέχνης. “Απλός και ζωντανός άνθρωπος σε όλα του” είχε πει γι’ αυτόν ο Δημήτρης Λιγνάδης σε συνέντευξή του στο “ΒΗΜΑgazino” τον Δεκέμβριο του 2018.

Ο Τάσος Λιγνάδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των εφηβικών του χρόνων βίωσε τη γερμανική κατοχή ως μέλος της Αντιστασιακής Οργάνωσης ΕΣΑΣ και παράλληλα δραστηριοποιήθηκε στον παράνομο Τύπο ως αρθρογράφος στα περιοδικά Μαθητικά Γράμματα και Νεανική Φωνή.

Με την Απελευθέρωση γράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου πήρε μέρος στο φοιτητικό κίνημα ως ιδρυτικό μέλος της ΔΕΣΠΑ (Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγου Πανεπιστημίου) και πρόεδρος της ΠΕΚΕ (Πανσπουδαστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα) και αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1970 με τίτλο της διατριβής του “Το πρώτο Δάνειον της Ανεξαρτησίας”.

Το 1955 διορίστηκε καθηγητής στη Σχολή Μωραΐτη και το 1963 εκλέχτηκε λέκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Φιλοσοφική Σχολή, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την επιβολή της Απριλιανής Δικτατορίας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ: Η ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Εργάστηκε επίσης στη Σχολή Αηδονοπούλου, στο Pierce College και στο Λύκειο του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Σχολή Μωραΐτη οργάνωσε θεατρικές παραστάσεις, ενώ την περίοδο της Μεταπολίτευσης διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, θέση που κράτησε ως το 1980. Στο Εθνικό Θέατρο εργάστηκε επίσης ως καθηγητής στη δραματική σχολή.

Από το 1977 εργάστηκε στην ΕΡΤ ως σύμβουλος προγράμματος με αρμοδιότητες στο χώρο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, διέκοψε ωστόσο τη συνεργασία του, λόγω ιδεολογικών διαφωνιών.

Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1955 από τις σελίδες του περιοδικού της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού Νέον Αθήναιον, όπου δημοσίευσε πολλές μελέτες ως το 1963.

Συνεργάστηκε επίσης με περιοδικά και εφημερίδες όπως τα: Ελληνικά Χρονικά του Λουκή Ακρίτα (1952-1954), Νέα Πορεία (Θεσσαλονίκης), Λόγος (1947), Χρονικό (1972), Νέα Εστία, Επίκαιρα, Νίκη, Εσπερινή, Μεσημβρινή, Η Καθημερινή.

Από τα βιβλία του γνωστότερα είναι τα εξής: Ὁ Λόρκα και οι Ρίζες (1964)· Καταρρέω (1989)· Το Ἄξιον Ἐστί τοῦ Ἐλύτη (199913)· Το Zῶον καὶ τὸ Tέρας (1987)· Ὁ Χουρμούζης, Ιστορία – Θέατρο (1986)· Διπλὴ Ἐπίσκεψη σὲ μιὰ Ἡλικία καὶ σὲ ἕναν Ποιητή – Ενα βιβλίο για τον Νίκο Γκάτσο (1983), Θεατρολογικά (α΄ τόμ., 1978, β΄ τόμ. 1992)· Τὸ Μυστήριο, Τὸ Κάλλος καὶ ἡ Ἰθαγένεια τοῦ Τοπίου (1996)· Κριτικὲς Θεάτρου, α´ τόμ.: Ἀρχαῖο Δρᾶμα (2013), β΄ τόμ.: Νεοελληνικὴ Δραματουργία (2015), κ.ἄ.

“Ο Λιγνάδης κατρακυλάει από την κορυφή του κόσμου στον πάτο, στον διασυρμό και στην πλήρη απαξίωση”

Το οικογενειακό περιβάλλον, οι επιρροές και η σχέση των γονιών του

Περιγράφοντας το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε και τις πρώτες θεατρικές επιρροές του, ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε πει επίσης στο “ΒΗΜΑgazino” το 2018, ότι “από το σαλόνι της γιαγιάς μου, της Άννας Λιγνάδη, περνούσαν πολλοί τότε πρωταγωνιστές.

Όχι γιατί ο πατέρας μου, Τάσος Λιγνάδης, ήταν κριτικός θεάτρου – δεν είχε αρχίσει τότε ακόμη να γράφει – αλλά επειδή ο αδελφός του, Γιάννης, υπήρξε δικηγόρος πολλών ηθοποιών.

Και εγώ θυμάμαι να ακούω τις φωνές τους. Από εκεί παρήλαυναν η Λαμπέτη, ο Χορν, η Βουγιουκλάκη, η Συνοδινού, η Βαλάκου κ.ά. Το σαλόνι ήταν γεμάτο γιατρούς και ηθοποιούς!

Και ήταν σημαντικό, γιατί διαμόρφωσε την κοινωνικότητά μου: έναν “μικρομεγαλισμό” που είχα, γιατί άκουγα συνέχεια συζητήσεις για φάρμακα και θέατρο” και είχε προσθέσει σχετικά με το “σπίτι διανοούμενων” όπου μεγάλωνε: “Διανοουμένων ναι, αλλά όχι με την κουλτουριάρικη έννοια.

Δεν ήταν ένα σπίτι ανθρώπων που δεν είχαν “σώμα”. Ο πατέρας μου ήταν πολύ απλός και ζωντανός σε όλα του άνθρωπος.

Η οικογένειά του είχε ήρθε από τη Σμύρνη. Εκείνος γεννήθηκε στο Μεταξουργείο.

Σαν παιδί κι εγώ μεγάλωσα σε γειτονιά, έπαιζα μπάλα, ξύλο κ.λπ. Και την ίδια ώρα που η γιαγιά μου μού απήγγελλε ποιήματα ελληνικά και γαλλικά, την ίδια στιγμή η μάνα μας μάς μάθαινε πώς να ζούμε, να τηγανίζουμε ένα αβγό”.

Μιλώντας για την οικογενειακή του ζωή και τον πατέρα του το 2019 σε συνέντευξή του στο Bovary, είχε πει: “Η ζωή μου όταν ήμουν παιδί φαινόταν τότε δύσκολη. Δεν ανήκα σε μια τυπική οικογένεια, μπαμπάς, μαμά, που βγαίνουν μαζί.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ: ΑΠΟΦΑΣΗ “ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ” ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ

Είχαμε καταλάβει από νωρίς ότι υπήρχαν σύννεφα στη σχέση του πατέρα μας με τη μάνα μας…

Πάντοτε θυμάμαι με τον αδελφό μου ότι είχαμε τον φόβο, επειδή ο πατέρας μου έμενε κοντά μας, αλλά αλλού από την μάνα μου, μην φύγει και η μάνα μας. Τον θυμάμαι αυτόν τον φόβο”,

Ο Δημήτρης Λιγνάδης μίλησε σε εκείνη τη συνέντευξη και για τη νεφελώδη σχέση των γονιών του που επηρέασε την ψυχολογία του: “Όταν ήμουν δεκατριών ετών, ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι και πήγε να μείνει στο ισόγειο.

Ηταν μια νεφελώδης σχέση των γονιών μου, μια δύσκολη σχέση αρσενικού και θηλυκού, με πολλή αγάπη.

Η μάνα μου τον κατανοούσε”.

Επίσης είχε προσθέσει σχετικά με τον χωρισμό των γονιών του: “Ναι, με επηρέασε η σχέση των γονιών μου αλλά δεν το κάνω και σημαία, όπως άλλοι επικαλούνται δύσκολα παιδικά χρόνια. Άλλοι έχουν περάσει πολύ πιο δύσκολα από μένα.

Γιατί εγώ είχα την μεγάλη τύχη να εισπράξω πολλή αγάπη από τους γονείς μου πέραν της πνευματικής και ηθικής καλλιέργειας. Άλλα παιδιά δεν έχουν εισπράξει αγάπη –κι άλλα δεν έχουν ούτε γονείς.

Τότε το διαζύγιο ήταν και λίγο καρακριτέο και σπάνιο”.

Όσον αφορά στην επιρροή του παρέα του στη μαθησιακή του διαδικασία είχε πει στην ίδια συνέντευξη: “Διάβαζα λογοτεχνία από μικρός, πολλά εξωσχολικά βιβλία. Ο πατέρας μου μου έδωσε αυτή την ώθηση χωρίς ποτέ να μου κουνήσει το δάχτυλο.

Διάβασα κλασική λογοτεχνία και ποίηση” και είχε επισημάνει: “Πήγαινα σε ένα καλό, ακριβό σχολείο, του Μωραΐτη.

Ο πατέρας μου δίδασκε όσο εγώ πήγαινα δημοτικό και μετά στο γυμνάσιο δούλευε η μάνα μου –γ’ αυτό και δεν πληρώναμε δίδακτρα.

Ο πατέρας μου είχε μια μόρφωση και μια καλλιέργεια απίστευτη, μια ηθική, την οποία δεν κράτησε μόνον για τα γραπτά του, την επέδειξε και στη ζωή του. Ήταν ένας σωκρατικός χαρακτήρας, με τα θετικά και αρνητικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει αυτό.

Κι εγώ κληρονόμησα και τα δύσκολα και τα ευεργετικά, αλλά τον ευγνωμονώ γι’ αυτό και μέσα μου λογοδοτώ πάντοτε στους γονείς μου”.

Ο πατέρας του και το Εθνικό Θέατρο

Ο Δημήτρης Λιγνάδης σκόπευε να γίνει φιλόλογος. Ποτέ δεν είχε πει ότι θα γίνει ηθοποιός. Όμως, όπως υπογράμμισε, “μπήκα στη Φιλοσοφική θεωρώντας ότι θα γίνω φιλόλογος. Μου άρεσε άλλωστε.

Κι ενώ είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο, εκείνον τον Σεπτέμβριο, όπως περνούσα έξω από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού, λέω του πατέρα μου “να δώσω εξετάσεις;”.

“Κάνε ό,τι θες”, μου είπε αλλά “δεν προλαβαίνεις”.

Έδωσα έναν μονόλογο που είχα διαβάσει σε μια εκδήλωση στο σχολείο και άλλον έναν του Ντύρενματ, που είχα παίξει στο σχολείο, συμπτωματικά.

Φαντάζομαι ότι ήμουν αξιοπρεπής και ότι θα με περνούσαν λόγω του πατέρα μου –δίδασκε στη σχολή. Θα έπρεπε να ήμουν πολύ μεγάλο αγγούρι για να μην με περάσουν.

Η επωνυμία, για να λέμε την αλήθεια, ανοίγει πιο εύκολα τις πόρτες, αλλά το θέμα είναι πόσο θα παραμείνεις μέσα στο δωμάτιο” είχε δηλώσει τονίζοντας πόσο σημαντική ήταν η παρουσία του πατέρα του στη ζωή του.

Ο έρωτας, το σεξ και ο Τάσος Λιγνάδης

Αποκαλυπτικός όσον αφορά στις απόψεις του για το σεξ και τον έρωτα ήταν ο Δημήτρης Λιγνάδης σε συνέντευξή του το 2017 στο DownTown.

Είχε πει πως έχει καταστρέψει ολόκληρη παράσταση για χάρη ενός έρωτα καθώς “έπαιζα χωρίς να δώσω καμιά σημασία στον ρόλο μου, μου ‘χε πάρει ο έρωτας τα μυαλά.

Έχω κάνει και το άλλο βέβαια: ανέβασα ολόκληρη παράσταση μόνο και μόνο εξαιτίας ενός μεγάλου έρωτα”.

Καταθέτοντας την άποψή του για τον έρωτα, είχε αποκαλύψει ότι είχε ερωτευθεί μόλις τρεις φορές στη ζωή του, τονίζοντας πως “ο έρωτας τον οποίο περιγράφω εγώ θυμίζει αρκετά τον έρωτα των Αρχαίων Ελλήνων, των οποίων είμαι οπαδός.

Εννοώ ότι δεν αρκεί μια εικόνα για να ερωτευθείς, πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο που σε φτιάχνει” ενώ είχε επισημάνει ότι θα ήθελε να είναι ένας Τσε Γκεβάρα του έρωτα: “Για ‘μενα ο έρωτας είναι μια μάχη, μια πορεία προς τη φωτιά.

Όταν υπάρχει πραγματικός έρωτας, είναι πραγματική και η φωτιά. Σε καίει, σε ζεσταίνει, σε τραβάει, ζεις μ΄ αυτό αλλά πας προς τον ήλιο. Ξέρεις ότι ο ήλιος καίει -θα σε κάψει και ‘σενα- αλλά πας.

Το ίδιο συμβαίνει και στον έρωτα. Ξέρεις ότι μάλλον θα καταστραφείς, δεν το θέλεις, δεν το επιδιώκεις αλλά λες «παιδιά συγγνώμη εγώ θα πάω.

Με τραβάει τόσο πολύ το φως». Αυτός που πάει προς το φως του έρωτα και ας ξέρει ότι θα καεί- αυτός είναι ο αληθινός Τσε Γκεβάρα. Αν με ρωτάς, θα ήθελα να είμαι ένας Τσε Γκεβάρα του έρωτα”.

Εκεί είχε εκμυστηρευτεί ότι ο πατέρας του ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος: “Ο πατέρας μου. Γ@μ@γε τη ζωή και την υγεία του για τον έρωτα. Αυτά τα λίγα λεπτά χαράς όταν συναντιούνται δύο σώματα ή δύο βλέμματα μπορούν να σου γ@μ@σουν χρόνια ζωής”.

Σχετικά με παλαιότερη δήλωσή του ότι είναι εθισμένος στο σεξ είπε πει: “Νομίζω ότι είπα το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο: “ναι μ΄ αρέσει το σεξ”. Τώρα αν εθισμός σημαίνει “χτυπάω ενέσεις” δεν είμαι εθισμένος.

Μ’ αρέσει το σεξ αλλά όχι ως φαστφουντάδικο. Θα έλεγα καλύτερα ως καλή κουζίνα. Σε ποιον δεν αρέσει το σεξ; Μόνο το cyber sex θεωρώ θλιβερό.

Λυπάμαι τη νέα γενιά γι’ αυτήν την εικονική πραγματικότητα. Χάνεται η καύλα. Γνωρίζεις τη σάρκα μέσα από εικόνες αντί να πας να την κυνηγήσεις, να την πιάσεις. Είναι σαν να έχεις δει θάλασσα με πολλές λεπτομέρειες αλλά μόνο μέσω ίντερνετ, σαν να έχεις κολυμπήσει εικονικά”

Slide Up
x