Αυτό το μη…εξαντλίσιμο – κατά την άποψη της – θέμα του χωρισμού της με το Νίκο Καρβέλα, μαρτυράει πως έχει μείνει στην περίοδο της μεγάλης επιτυχίας και αρνείται να ξεκολήσει! Διαβάστε:
Η καλλιτεχνική σου εξάρτηση από τον Νίκο σε έκανε κάποιες φορές να μην τολμήσεις κάτι άλλο;
Όχι. Ίσα ίσα, φοβάμαι πως, χωρίς τον Νίκο, δεν θα είχα τολμήσει τόσα όσα τόλμησα. Γιατί εκείνος, κατά πρώτον, τα φαντάζεται, τα εμπνέεται, τα δημιουργεί. Από το να κάνω όπερα, μέχρι μια ροκ μπαλάντα ή ένα φοβερό λαϊκό τραγούδι. Ήταν πάντα ο μέντοράς μου ο Νίκος – εγώ νιώθω πως έχω έρθει σε αυτό τον κόσμο για να είμαι ερμηνεύτρια, διότι δεν είμαι δημιουργός, είμαι συνδημιουργός ως μούσα του Νίκου. Προσπάθησα να γράψω και δεν μπορώ. Και δεν το λέω για να κάνω τον Νίκο να αισθανθεί καλύτερα.
Δεν έχετε καθόλου ανταγωνισμό μεταξύ σας;
Όχι μόνο δεν έχουμε ανταγωνισμό, αλλά έχουμε μια σπουδαία εξάρτηση ο ένας από τον άλλον, τόσο ώστε να είναι συναρπαστικά δημιουργική. Τελικά, η ζωή μας ως αντρόγυνο δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή μας σαν μουσικοί συνέταιροι και ντουέτο. Ήμασταν πολύ καλύτερα μετά το διαζύγιο. Σαν αντρόγυνο έμπαιναν περισσότερο στη μέση οι διαφωνίες. Ομολογώ πως προτιμώ τη σχέση μου τη μουσική μαζί του παρά τη συντροφική. Είναι δύσκολος σύντροφος ο Καρβέλας, αλλά πολύ ενδιαφέρων. Αυτό ερωτεύτηκα από τον Νίκο. Έχει μια ιδιαιτερότητα, είναι ιδιοφυής. Το να ζεις με έναν ιδιοφυή άνθρωπο, τόσο έξυπνο, εκρηκτικό στη σκέψη του, και το να μπαίνεις κάποιες φορές ανάμεσα σε εκείνον και τον κόσμο –γιατί ποτέ δεν τον καθοδηγούσε η γνώμη του κόσμου σε αυτά που έκανε– δεν είναι πάντα εύκολο. Επειδή εγώ ήμουν αυτή που εκτίθετο στον κόσμο, εγώ παρουσίαζα τα έργα του, έπρεπε να κρατάω μια ισορροπία. Γιατί αν δεν σε ενδιαφέρει το ένα, δεν σε ενδιαφέρει το άλλο, τότε γιατί το κάνεις; Εκείνον, όμως, ως δημιουργό τον δικαιολογώ και τον καταλαβαίνω.
Είναι προφανές πως με τον Καρβέλα δεν παραμείνατε «οικογένεια», μόνο επειδή είχατε μαζί ένα παιδί…
Ούτε κατά διάνοια. Είχαμε πολλά παιδιά, που ήταν τα τραγούδια μας, τα χρόνια που ζήσαμε μαζί, τα οποία ήταν πολύ σημαντικά και γεμάτα αλήθεια. Ζήσαμε πραγματικά όλο το παζλ του μουσικού ζευγαριού. Με όλα τα χρώματα και χιλιάδες κομμάτια, σαν αυτά τα τεράστια παζλ που τα βλέπεις και λες «πώς θα το συνθέσω όλο αυτό το πράγμα;».
Η Σοφία το απολαμβάνει που είστε τόσο καλά μεταξύ σας;
Είναι πολύ χαρούμενη, πιστεύω, παρόλο που είχε κι αυτό τους πόνους του για να το καταφέρουμε. Εδώ και πολλά χρόνια είμαστε καλά, αλλά για να φτάσουμε εδώ υπήρξαν και τα στάδια του πόνου και των προβλημάτων. Όπως το βλέπει η Σοφία, σαφώς το χαίρεται που οι γονείς της δουλεύουν μαζί και είναι πολιτισμένοι και αγαπημένοι, αλλά μας αγαπά και τον καθένα ξεχωριστά, με άλλον τρόπο και αφιερώνει και ώρες με άλλες ποιότητες στον καθένα.
Νιώθεις πως έχεις ζήσει έναν έρωτα ζωής, ένα «Love of my life», σαν το τραγούδι των Queen που αγαπάς;
Ναι, το έχω ζήσει. Μη με ρωτήσεις με ποιον, αλλά το έχω ζήσει.
Το «για πάντα» σε μια σχέση σε φοβίζει;
Το να αισθανθείς πως με έναν άνθρωπο θα μπορούσες να μείνεις και για πάντα, ακόμα κι αν είναι ουτοπικό, είναι απαραίτητο συναίσθημα για να δημιουργήσεις μια σχέση, την οποία θα τη ζεις σαν κάτι πιο ιδιαίτερο. Όμως, ως Άννα η συμβίωση με τρομάζει. Παθαίνω πανικούς. Έχω εκνευρισμούς. Δεν μπορώ το συνέχεια με έναν άνθρωπο. Θέλω να είμαι άνετη, δεν είμαι άνθρωπος του ψέματος. Πρέπει λοιπόν ο άλλος να είναι συμβατός και να τον γουστάρω πολύ. Να είναι όλο αυτό και ερωτικό και φιλικό, πολυεπίπεδο, για να αντέχω εκεί μέσα. Κι εκείνος πρέπει αντίστοιχα να βρίσκει εμένα πολυεπίπεδη για τα δικά του γούστα.
