Ζήνα Κουτσελίνη: ‘Με το «τέλος του» ΠΑΤΕΡΑ μου ένιωσα ανακούφιση’ Η πρώτη ημερομηνία είναι του πατέρα μου, που τότε με το «τέλος του» ένιωσα ανακούφιση.
ΖΗΝΑ ΚΟΥΤΣΕΛΙΝΗ: ‘ΞΕΚΛΗΡΙΣΤΗΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ’
Η δεύτερη είναι της μητέρας μου, που νόμιζα στην αρχή ότι μπορούσα να το ελέγξω, ότι μπορούσα να διαχειριστώ το αντίο μας. Με την κυρα-Λένη μου είχαμε πει σχεδόν τα πάντα όσο ήταν εν ζωή. Όμως… δεν είχαμε ζήσει τα πάντα. Και αυτό πονάει περισσότερο τελικά.
Η τελευταία ήταν του αδερφού μου, όπου και κατέρρευσα. Ένιωσα πρώτη φορά πως δεν είχα κανέναν και τίποτα να με συνδέει με τη ρίζα. Δεν είχα πόδια να περπατήσω.
Ζήνα Κουτσελίνη: «Οι…. Σφίγγες δεν μου ζήτησαν ποτέ συγνώμη»
Πενθούσα συνολικά για όλους. Ανά μια δεκαετία έχανα κι έναν. Σιωπούσα, έκλαιγα, και μετά ένα μόνιμα απλανές βλέμμα χωρίς γιατί. Πονούσε η πλάτη μου, τα πόδια μου και δεν είχα τη δύναμη να κάνω το παραμικρό. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Θάνατος ψυχικός και σωματικός. Κατάρρευση ψυχής και σώματος. Νόμιζα ότι μπορούσα να το ελέγξω, αλλά πάλι ερχόντουσαν εκείνες οι αναμνήσεις, εκείνες οι εικόνες, που τα δάκρυα έτρεχαν χωρίς σταματημό. Έκλαιγα για όσα είπα και δεν είπα. Για τις στιγμές που, ενώ μπορούσαμε να ζήσουμε παρέα, δεν ζήσαμε. Έκλαιγα για μένα που νόμιζα πως μπορούσα να ζήσω χωρίς τα πόδια τους. Έκλαιγα και για τους τρεις μαζί ή καλύτερα τέσσερις μαζί με μένα.
Καθόμουν αμέτρητα βράδια και προσπαθούσα να τους νιώσω στον αέρα του χώρου, να μου δώσουν μια απάντηση σε όσες απαντήσεις περίμενα από το σύμπαν, για να συνεχίσω να ζω.
