Μίλτος Δημουλής βιογραφικό σήμερα! Η προσωπική ζωή, η ηλικία, το ύψος, η καταγωγή, οι σπουδές, και τα κιλά Ημερομηνία Γέννησης: 1969
Τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει παίξει:
Σελίδα περιεχομένου Έτος Κανάλι
Έναν ελληνικό 1995|1995 ΑΝΤ1
Φιλοδοξίες 2003|2003 Mega
Κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες έχει παίξει:
Τηλεταινίες στις οποίες έχει παίξει:
Βιντεοταινίες στις οποίες έχει παίξει:
Μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει:
Σελίδα περιεχομένου Έτος Κανάλι
Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1995) 1998 ΑΝΤ1
Θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει:
Σελίδα περιεχομένου Έτος
Εκκλησιάζουσες (2000) (II) 2000
Οι τελευταίοι 1994
Εκπομπές στις οποίες συμμετείχε ή τις οποίες παρουσίαζε:
Τηλεπαιχνίδια τα οποία παρουσίαζε ή στα οποία συμμετείχε:
Επεισόδια σειρών μυθοπλασίας & εκπομπών στα οποία συμμετείχε ή παρουσίαζε:
Μεταγλωττισμένες παραγωγές στις οποίες συμμετείχε:
Έχει τραγουδήσει:
Βιογραφία: Γεννήθηκε στην Γερμανία και μεγάλωσε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Το 1992 ερμήνευσε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, στο Θέατρο Τέχνης, στο έργο “Σουάνεβιτ” του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη. Με τον ίδιο σκηνοθέτη, συνεργάστηκε και στις παραστάσεις “Αχαρνής” του Αριστοφάνη (Επίδαυρος 1990}, “Νεφέλες” του Αριστοφάνη (Επίδαυρος 1991).
Πήρε μέρος σε πλήθος θεατρικών παραστάσεων: Οι τελευταίοι» του Γκόρκι σε σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου, στο Θέατρο Κάππα. Παμέλα του Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζηπαπά, στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, στο Θέατρο Κάππα. Αντίο κορίτσι μου μιούζικαλ σε κείμενα Νιλ Σάιμον, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη στο Θέατρο Παρκ. Οι γάμοι του Φίγκαρο του Μπωμαρσέ σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, στο Θέατρο Άλφα. Ένα τυχαίο ατύχημα του Ντάριο Φο σε σκηνοθεσία Στέφανου Ληναίου. Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, Επίδαυρος 2000. Μετά την κηδεία της Γιασμίνα Ρεζά σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη στο Θέατρο Πολιτεία. Θείο Πάθος κι άνθρωποι, βυζαντινή, μουσική παράσταση σε σκηνοθεσία Νίκου Περέλη, στο Θέατρο Ακροπόλ. Προμηθέας σε κείμενα Ησιόδου, Αισχύλου, Καζατζάκη, Ευριπίδη και Ο δράκος του Σβάρτς σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζηπαπά με το Θέατρο Δρόμου. Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου (Επίδαυρος 1996). Μιζερέρε του Π. Πασχαλίδη σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου κ.ά
https://www.youtube.com/watch?v=uwmuTqnqsXk
Δίδαξε Υποκριτική και Αυτοσχεδιασμό στην Δραματική Σχολή του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας και στο εφηβικό τμήμα του Δήμου Πετρούπολης, σε μαθητές γυμνασίου και λυκείου καθώς και Υποκριτική στην Δραματική Σχολή του Δήμου Πετρούπολης.Κύριε Δημουλή όταν ήσασταν μικρός φανταζόσασταν τον εαυτό σας από τότε να ασχολείστε με το χώρο της ηθοποιίας ή της σκηνοθεσίας;
Μεγάλωσα την δεκαετία του 70 σε επαρχία. Ένα μικρό χωριό της Κέρκυρας. Δεν είχαμε θέατρο ούτε καν τηλεόραση. Όμως έλεγα από 5 ετών, ενώ δεν είχα δει ποτέ θέατρο, ότι θα γίνω ηθοποιός. Έκανα αυτοσχέδιες παραστάσεις εκεί στην αυλή μας, έφτιαχνα μια δική μου πραγματικότητα και την βίωνα με όλη την σοβαρότητα που έχουν τα παιδιά όταν παίζουν. Άλλωστε αυτό είναι για να μιλήσουμε ουσιολογικά για το θέατρο και το θεμελιώδες στοιχείο του. Μια φανταστική κατάσταση που την κατασκευάζουμε και την ζούμε ολοκληρωτικά όπως τα παιδιά όταν παίζουν. Το ήξερα πάντα ότι θα γινόμουν ηθοποιός σαν να μην μπορούσα να γίνω τίποτα άλλο. Όπως όταν διψάς, πίνεις νερό.
Φέτος θα σας δούμε στην θεατρική παράσταση “Το Όνομα του Ρόδου” του Ουμπέρτο Έκο που θα ανέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτήν την παράσταση;
Η παράστασή μας νομίζω ότι αναδεικνύει τις αρετές του έργου και την πολυσχιδή του αξία. Ο θεατής απολαμβάνει την εξέλιξη μιας χιτσκοκικής αστυνομικής ιστορίας, εξαιρετικής πλοκής, μυστηρίου και δράσης. Παράλληλα παρακολουθεί την βιαιότητα μιας θρησκευτικής και πολιτικής μισαλλοδοξίας και τα δεινά που επιφέρει στον άνθρωπο. Προβάλλει με καθαρότητα την ευεργετική επίδραση που ασκεί στη ζωή μας, στη διαμόρφωση των σκέψεων και των πράξεων μας, η αναγνώριση της διαφορετικότητας και του αντιθέτου. Αναδεικνύει την αναγκαιότητα της γνώσης ως το μόνο μέσο για την ανύψωση του ανθρώπινου πνεύματος και την κατάκτηση της ευδαιμονίας. Της αρμονίας.
• Μια παράσταση με ιστορικές αναφορές, με χιούμορ – γιατί το γέλιο είναι καρπός του νου – με φιλοσοφικές προεκτάσεις και υψηλή αισθητική υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας Michael Seibel.
Ποια η εμπειρία σας στο χώρο της ηθοποιίας αλλά και της σκηνοθεσίας;
Δουλεύω περίπου 30 χρόνια σε αυτόν τον χώρο. Θα έλεγα ότι το θέατρο, μου έχει σώσει πολλές φορές τη ζωή και με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου αλλά και τους άλλους ανθρώπους.
Το θέατρο, μου δημιουργεί μια αίσθηση ισορροπίας όταν καμιά φορά παραπαίω στον αμείλικτο ενεστώτα της καθημερινότητας. Και εκεί που καμιά φορά δεν με χωράει ο τόπος και με καρφώνουν τα δευτερόλεπτα, μου δίνει χώρο και χρόνο.
Κάποιοι καλλιτέχνες πλέον στρέφονται και σε άλλους χώρους π.χ. της τηλεόρασης αλλά και της πολιτικής. Ποια η δική σας άποψη;
Η τηλεόραση όπως και το θέατρο είναι χώρος επαγγελματικής δραστηριότητας του ηθοποιού και όταν γίνεται με όρους καλλιτεχνικής σοβαρότητας μπορεί να αναδείξει τις δεξιότητες του καλλιτέχνη και να ψυχαγωγήσει τον θεατή. Προσφέρει, ενδεχομένως, περισσότερα χρήματα και άμεση αναγνωρισιμότητα. Αν τώρα κάποιος εκμεταλλευτεί αυτήν την συγκυρία πέραν τούτου και για ιδιωφελείς σκοπούς ασχοληθεί με την πολιτική, χωρίς ουσιαστική ανάγκη ενασχόλησης με τα κοινά, με βρίσκει αντίθετο. Είναι εντελώς αντιπολιτικό και μου φαίνεται αδιανόητο κάποιος να βλέπει την πολιτική ως μέσο βιοπορισμού.
Όμως όταν κάποιος είναι βαθιά πολιτικό ον, η ενασχόληση με την πολιτική, υπό ευρεία έννοια, δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά πρωτίστως υποχρέωση και επειδή το έργο αναφέρεται κεντρικά στον Αριστοτέλη θυμίζω πώς εκείνος αποφθεγματολογεί επί τούτο λέγοντας “Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας”.
Ας μιλήσουμε για τον άνθρωπο Μίλτο, έχετε φόβους;
Νομίζω έχω τον φόβο της θνητότητας από όπου εκπορεύονται όλοι οι φόβοι στη ζωή. Το ότι θα πεθάνω ή ότι θα πεθάνουν αγαπημένοι μου άνθρωποι. Το ότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος, ο τρόμος της φθοράς και πάει λέγοντας. Βέβαια αυτή η συνειδητοποίηση της θνητότητας, με έχει κάνει να κατανοώ περισσότερο την ανθρώπινη αδυναμία και να ζω συνειδητά, να απολαμβάνω την κάθε μέρα, τις σχέσεις μου, την τέχνη μου, την ύπαρξή μου, με τις ευκολίες, τις δυσκολίες, το κλάμα, το γέλιο και πρωτίστως με ενσυναίσθηση. Φοβάμαι και κάτι άλλο. Μια ανεπαρκή ζωή.
Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Ζούμε μια ιστορική στιγμή που ο άνθρωπος είναι εξαναγκασμένος να παλεύει μόνο για τις στοιχειώδεις ανάγκες του όπως το φαγητό, τη στέγη, το νερό και το σωματικό σθένος. Αλίμονο! Έχουμε αποσπαστεί από την δικαιοδοσία της άναρθρης κραυγής και νομίζω ότι ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ασκεί την ικανότητά του για υψηλή λογική. Εκείνος που αγωνίζεται για να απολαμβάνει τα αγαθά του ανθρώπινου πολιτισμού, που αναγνωρίζει την ατομική του ευθύνη και την εντάσσει σε συλλογικότερες προσπάθειες. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί όπως λέει και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ “Όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί, θα μοιραστεί την ήττα”.
Υπάρχει κάποιο όνειρο που δεν έχετε πραγματοποιήσει μέχρι τώρα στην ζωή σας;
Το ζην κατά θάλασσαν. Να έχω την βάρκα μου και να ψαρεύω στην Κέρκυρα.
Αγαπημένο μέρος στην Αθήνα;
Η αττική ακτογραμμή. Μόνο που την προτιμώ με έναν ουρανό Θεοτοκοπουλικό. Σαν τον ουρανό της Καταιγίδας στο Τολέδο.
Τι συμβουλή θα δίνατε στους νέους ανθρώπους; Κατά την γνώμη σας καλά κάνουν οι νέοι και φεύγουν στο εξωτερικό;
Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές στους νέους ανθρώπους που έχουν την “σοφία” της τόλμης τους. Ναι. Νομίζω καλά κάνουν, γιατί θα γνωρίσουν άλλους ανθρώπους, άλλες κουλτούρες. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως και τα δύο καταστατικά ποιήματα της ελληνικής γραμματείας, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, έχουν να κάνουν με το ταξίδι, τον νόστο, την κατάκτηση μιας ξένης γης. Είναι καταγωγική αυτή η ροπή προς τον ξενιτεμό.
Πολλές φορές οι ιστορικές συνθήκες και το ανάγλυφο της χώρας μας, έσπρωξαν τους ανθρώπους να αναζητήσουν νέα γη και το λέει πολύ ωραία ο Ελύτης “Φτενό στα πόδια σου το χώμα για να μην έχεις που να απλώσεις ρίζα και να τραβάς του βάθους ολοένα”. Και εν τέλει, ίσως, η απόσταση είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να αγαπήσουμε την χώρα μας.
Μίλτος Δημουλής: Ο ηθοποιός που κατήγγειλε τον Γιώργο Κιμούλη πριν από 25 χρόνια
Δείτε όλα όσα είπε ο Μίλτος Δημουλής στην εκπομπή Super Κατερίνα.
Στην εκπομπή Super Κατερίνα μίλησε ο Μίλτος Δημουλής. Πρόκειται για τον ηθοποιό που είχε καταγγείλει πριν από 25 χρόνια στο ΣΕΗ τον Γιώργο Κιμούλη, κάτι που είχε οδηγήσει στη διαγραφή του δεύτερου από το σωματείο.
ADVERTISEMENT
«Είχα καταγγείλει τον Γιώργο Κιμούλη στη γενική συνέλευση του κλάδου, αφού υπήρχαν καταγγελίες πριν στο διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΗ και στο πειθαρχικό. Θα μου επιστρέψετε να μην κάνω αναφορά σε λεπτομέρειες.
Ο βασικός λόγος είναι ότι είμαι 53 ετών, ασχολούμαι με το θέατρο αδιάλειπτα και αδιάπτωτα 35 χρόνια κι έχω μάθει τις καταγγελίες να τις κάνω στα αρμόδια θερμικά όργανα, δηλαδή στο ΔΣ του ΣΕΗ και στο πειθαρχικό κι αν χρειαστεί και στη δικαιοσύνη», είπε αρχικά ο Μίλτος Δημουλής.
Ο Μίλτος Δημουλής είπε στη συνέχεια: «Μέχρι τώρα, εκεί κάνω τις καταγγελίες μου. Αυτή τη στιγμή καλούμαι σε ένα πεζοδρόμιο, έξω από ένα θέατρο, να κάνω τρόπον τινά μια καταγγελία.
Θα μου επιτρέψετε να μην προχωρήσω σε λεπτομέρειες, όμως, δεσμεύομαι, αφού μιλήσω με το σωματείο μου, που τιμώ τους αγώνες του και την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια, αφού ενημερωθώ επαρκώς, να δώσω επαρκείς πληροφορίες για την υπόθεση. Και θα αναφερθώ επακριβώς στα γεγονότα της εποχής εκείνης».
