Και ο Ρεμος και όλοι! Όλοι όσοι ειρωνεύτηκαν το παιχνίδι λέγοντας πως “άνθρωποι τρέχουν πίσω από μία …μπριζόλα!”, υποκρίνονται!
Πίσω από μία μπριζόλα δεν τρέχουμε όλοι σχεδόν οι Έλληνες; Πειράζει που το βλέπουμε στην τηλεόραση ή πειράζει που είναι η πραγματικότητα μας; Ακόμα και το παράδειγμα του Ρέμου, ήταν τραγικό!Ούτε που κατάλαβε τι είπε. Έμεινε με την εντύπωση πως είπε κάτι σπουδαίο!
Καλό θα ήταν, αντί ν’ απαξιώνουμε τα ριάλιτι, ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΛΙ ΜΑΣ!
Το πρόβλημα μας, δεν είναι τα ριάλιτι!
Παιχνίδι μεν το survivor! Για όσους έπαιξαν σ’ αυτό το παιχνίδι, κατέληξε να είναι όλη τους η ζωή για μήνες. Άνθρώποι σαν εμάς και σας βρέθηκαν εκεί.
Σ’ αυτό το παιχνίδι λοιπόν, είχαμε την ευκαιρεία να βλέπουμε έναν άνθρωπο, τον πιο δυνατό όμως, όχι το πιο αδύνατο, να αμύνεται απέναντι σε όλους. Επειδή έπρεπε να χάσει. Επειδή ήταν πολύ δυνατός για τον καθένα χωριστά.
Ένα ριάλιτι. Αλλά ήταν μια πραγματική προσπάθεια κοινωνικής επιβίωσης.
Είδαμε να στοχοποιούνται οι ελάχιστοι δυνατοί.
Να διώκονται. Να δέχονται επιθέσης. Πάσης φύσεως. Συκοφαντίας, αφαγίας. Απειλές. Λάσπη. Σ’ ένα ριάλτι είδαμε αυτά που γίνονται εις τους αιώνας!
Σ’ ένα ριάλτι: Είδαμε έναν άνθρωπο να ζει…σαν απόβλητο.
Συσπειρώθηκαν όλοι οι αδύναμοι. Είχαν μέχρι το τέλος το Ντάνο στο περιθώριο. Μόνος του να κάθεται. Ναι! Μέχρι το τελευταίο αγώνισμα, ο Αγγελόπουλος καθόταν μόνος του!
Μιλούσε για οικογένεια τον κορόιδευαν. Έκανε τον σταυρό του, τον ειρωνεύονταν.
Ανέπνεε!… και υπήρχε δόλος πίσω και απ’ αυτό.
Ένα ριάλιτι που θέλουμε ν’ απαξιώσουμε! ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να καταλάβουμε πως βλέπουμε τα μούτρα μας μέσα σ’αυτό.
Έτσι είμαστε, έτσι φερόμαστε.
Στο πρόσωπο ενός ανθρώπου είδαμε όλους εκείνους, τους πραγματικά δυνατούς, που εισπράτουν το φθόνο, το μένος, των ανίκανων. Το αν έχουμε δίκιο το ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, όλοι. Δυνατοί και αδύναμοι!
