Βανέσα Αδαμοπούλου βιογραφικό: Η ηλικία, η καταγωγή, οι σπουδές και το αληθινό όνομα Η Τρισεύγενη Μαρία “Βανέσα” Αδαμοπούλου (γενν. 12 Δεκεμβρίου 1980)[1][2] είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός. Έγινε ευρύτερα γνωστή με το τραγούδι Πάνω στην τρέλα μου, που αποτελεί τη μουσική τίτλων της ταινίας Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαιο. Ασχολείται με τη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων και αυτοβιογραφιες.
ΓΙΏΡΓΟΣ ΛΙΆΓΚΑΣ ΣΕ ΓΡΗΓΌΡΗ ΠΕΤΡΆΚΟ: ”ΑΙΣΘΆΝΕΣΑΙ ΌΤΙ ΕΊΣΑΙ ΔΟΝ ΚΙΧΏΤΗΣ, ΡΟΜΠΈΝ ΤΩΝ ΔΑΣΏΝ;”
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Βριλήσσια.[3] Είναι απόφοιτη του τμήματος Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε επίσης μουσική, χορό και τραγούδι, με το οποίο ασχολείται επαγγελματικά. Το πρώτο της άλμπουμ σημείωσε σημαντική επιτυχία, εντάσσοντας την στις αναγνωρίσιμες ερμηνεύτριες του χώρου.
Κατερίνα Στικούδη Βαγγέλης Σερίφης: Βύρωνας είναι το όνομα του ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΥ γιού τους
Το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ δεν κατάφερε να φέρει την αναμενόμενη επιτυχία. Έχει συνεργαστεί με γνωστούς καλλιτέχνες όπως ο Αντώνης Ρέμος, ο Γιάννης Πάριος, η Νατάσα Θεοδωρίδου και η Πέγκυ Ζήνα. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις, όπως σε μιούζικαλ και σε παιδικές σκηνές, ενώ συμμετείχε ως διαγωνιζόμενη σε τηλεοπτικές εκπομπές φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
Ντόρα Μπακογιάννη: ”500 άνθρωποι τον χρόνο διαγιγνώσκονται με Πολλαπλό Μυέλωμα στην Ελλάδα. Ένας από αυτούς είμαι”
Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων και παιδικών βιβλίων. Το πρώτο της έργο, με τίτλο Αθώοι στον έρωτα, κυκλοφόρησε το 2011, ενώ το δεύτερο Από ζάχαρη και αλάτι, κυκλοφόρησε το 2017.[4] Έχει μεταφράσει και διασκευάσει έργα ξένων συγγραφέων, ένα εκ των οποίων έχει ανεβεί σε θεατρική σκηνή.
Τατιάνα Στεφανίδου βιογραφικό: Οι σπουδές, η καταγωγή, η ηλικία, οι 2 γάμοι και τα 3 παιδιά
Από το 2005 είναι ζευγάρι με τον ηθοποιό Ιωάννη Παπαζήση με τον οποίο έχουν ένα γιο, τον Ιάσονα (γενν. 2015).
”Σαββατόβραδο βροχερό. Δρασκελώ γοργά το δρομάκι- ποτάμι νερό φουσκώνει στα πόδια μου. Η πόρτα θα ανοίξει χαρωπά, θα παραδώσω με συστολή το πακέτο, θα βγάλω βιαστικά το πανωφόρι και θα βαδίσω χωλομένη για το σαλόνι -τα παπούτσια μου βουτηγμένα στη λάσπη, το χοντρό μάλλινο καλσόν μου ζυγίζει πια μισό κιλό.
Ένας σκασμός συμμαθητές περιμένουν -αχόρταγοι για σερπατίνες, μπαλόνια και χορό. Χαιρετώ καμπόσους και μπαστακώνομαι στον καναπέ. Διάολε, τα ρούχα μου μοιάζουν αξιοθρήνητα, δε μου ‘κοψε διόλου να βάλω άλλο μπλουτζίν; Το δίχως άλλο θα μοιάζω παντελώς ηλίθια, χωμένη έτσι στριμόκωλα στο βελούδινο πράσινο καναπέ. Η τραπεζαρία ασφυκτιά- νάιλον παντού- στραβοχυμένα ροζουλά γκοφρεδάκια, happy birtday princess, γενναία μπολ και ξέχειλες πιατέλες -αδιαφορώ.
Με νοιάζει μονάχα να χορέψω ένα διαβολεμένο μπλουζ, να λησμονήσω τα ανεκδιήγητα κατσαρά μαλλιά μου, να παίξω ντροπιάρικα “μπουκάλα”, και τη Δευτέρα, πρωί πρωί, στοιχισμένη στη γραμμή της προσευχής, να κοκκινήσουν αβέρτα τα μάγουλά μου.
Γιατί θα τον ξαναδώ. Γιατί χορέψαμε μαζί κείνο το ανυπέρβλητο μπλουζ, γιατί τα χέρια του έζωναν αφόρητα διστακτικά την κοιλιά μου, γιατί το χαμόγελό του λύγιζε αλύπητα τα γόνατά μου, γιατί ήμασταν τόσοι μικροί, μα θαρραλέοι, γιατί τα Σαββατιάτικα πάρτυ θα στοιχειώνουν πια όλα τα Σάββατά μου. Θα ανεβάζουν ένα δάκρυ στα μάτια κι έναν λυγμό στο στομάχι- θες οι σοκολατένιες τούρτες που απαρνήθηκα,
θες τα ρομάντζα που ποτέ δεν αρχίσαν, θες οι χοροί που αφήσαμε στη μέση, θες το γαμώτο μιας αχόρταγης ανάμνησης;
Θα ρουφήξω μια γενναία γουλιά απ’ το κρασί μου και θα ατενίσω αγέρωχη το μέλλον -σε τούτο, τουλάχιστον, το πάρτυ τα μαλλιά μου μοιάζουνε υπέροχα και τα ρούχα μου λαμποκοπούν-καθώς το χαμόγελό μου…
(με αφορμή ένα Σαββατιάτικο πάρτυ)”
